‘Het land gaat weer open’ kopte de Volkskrant afgelopen week na de persconferentie van premier Mark Rutte. Een week eerder dan verwacht kwam het kabinet met verschillende versoepelingen en een spoorboekje voor de komende maanden tot september. Van basisscholen die mondjesmaat weer open gaan tot de terrassen die waarschijnlijk op 1 juni open kunnen. Nederland gaat langzaam weer van het slot. Geluiden gaan dat het pas achter ons is als er een vaccin is, maar de eerste kleine stap op de lange weg uit de lockdown is gezet. Hoe staan we er voor als de lock helemaal down gaat? Is het nog te vroeg om het daarover te hebben?
Toen de coronacrisis net uitbrak, leek iedereen zo snel mogelijk terug te willen naar ‘normaal’. We voelden ons allemaal bewust onbekwaam. Inmiddels zijn we ruim twee maanden verder. Steeds meer realiseren we ons dat ons 'normaal' is veranderd. Maar is het een tijdelijke aanpassing of een permanente verandering?
Van nieuwe gewoonte naar automatisme
Komende week passeren we de grens van 66 dagen lockdown en sociale afstand. Hoeveel effect heeft die lockdown op ons? En zijn de maatregelen inmiddels ingesleten in onze automatismen? Volgens recent wetenschappelijk onderzoek, uitgevoerd door de psychologische wetenschapper Phillippa Lally en haar team van University College in Londen, heb je een minimum van ongeveer 21 dagen nodig om een nieuwe gewoonte aan te leren. Pas na 66 dagen kun je gemiddeld stellen dat de nieuwe gewoonte een automatisme is geworden (onbewust bekwaam). 66 dagen, dat is de lengte van deze periode. Voelt de anderhalvemetersamenleving als een automatisme? En heeft dat ook mooie kanten? Waarin hebben wij ons geoefend de afgelopen periode?
Als de lock 'down' gaat, zijn er wat mij betreft sowieso drie punten om naar uit te kijken en misschien wel te blijven doen. Is 2020 hét moment dat ons perspectief voorgoed verandert? Misschien is dit wel de periode waarin we anders zijn gaan nadenken over onszelf en de wereld om ons heen.
Explosie van het vieren van het leven.
Feest van samen
Corona heeft een groot deel van ons sociale leven platgelegd. Terwijl wij zoveel mogelijk binnen bleven, ging het leven gewoon door. De tijd tikte verder. Vrouwen werden moeder, tieners werden zestien en examens werden gehaald. Afscheid nemen van dierbaren moest opeens op afstand. Tijdens de feestdagen zoals Koningsdag en Bevrijdingsdag bleven we thuis. Allemaal momenten die niet 'beleefd' konden worden zoals we gewend zijn. Soms lukte dat wel deels digitaal of met raambezoekjes, maar vaak dekte dit niet de lading van samen vieren of gedenken zoals we het gewend waren.
We hebben het echt nodig: de aanraking, het delen van blijdschap en verdriet en het met elkaar momenten vieren. De huidhonger is na twee maanden groter dan ooit tevoren. Wist je dat aangeraakt worden een primaire levensbehoefte is? Uit onderzoek blijkt dat lichamelijk contact ons niet alleen gezonder en minder gestrest maakt, het is ook een belangrijke manier om ons met elkaar te verbinden. Misschien wel de belangrijkste, omdat een aanraking rechtstreeks het hart raakt. Nu kan dat dus bijna niet en oh, wat mis ik die omhelzingen!
Wanneer de lock écht down gaat zal er denk ik een feest van samen ontstaan. Een explosie van het vieren van het leven. Met familie, ouderen, vrienden, collega’s, op sportclubs, binnen verenigingen en kerken. Als de lock helemaal down gaat, is het weer mogelijk om elkaar vast te houden en samen te toosten op het leven. De mogelijkheid om te troosten, samen muziek te maken en de huidhonger te stillen.
“Find joy in the ordinary.” - Brené Brown
Het zijn de kleine dingen
‘Find joy in the ordinary.’ Het is een quote van auteur en onderzoeker Brené Brown. Vind vreugde in het gewone. Voor de pandemie leefden we in een gehaaste en drukke maatschappij. We waren vaak te druk om bij het gewone stil te kunnen staan, laat staan om ervan te genieten. In de afgelopen tijd zijn we wat dat betreft allemaal een beetje gereset.
Door de afgelopen maanden is er op dit vlak iets veranderd. Nu we allemaal gigantisch stil zijn gezet, komt er ruimte. Nu komt er rust in ons denken. Plotseling hebben we oog voor het gewone, het kleine, het noodzakelijke. De vogeltjes, aandacht voor je tuintje, de zon die zoveel dagen warmte geeft, het 1:1 wandelingetje met een vriend, de waarde van een knuffel of persoonlijke aandacht, dat kaartje of bloemetje van een collega of zakelijke relatie. Het zijn vooral die kleine 'gewone' dingen die ons hart raken. Die maken het verschil.
In een eerder blog gaf ik aan met mijn dochters de afspraak te hebben gemaakt om samen tijd te nemen om in deze tijd mooie herinneringen te bouwen. Een mooi cadeau wat deze tijd heeft gebracht.
Neem gerust contact met me op om te ontdekken wat ik voor jouw organisatie of merk kan betekenen!