Leiderschap; nogal een buzzword vandaag de dag. Leiderschaps-coaches schieten als paddestoelen uit de grond. Het is ook zo’n woord waar je gevoelsmatig wel ideeën bij hebt, maar waarvan het lastig is om te formuleren wat het precies is. Eerder schreef ik over de toegevoegde waarde van dienen, zeker binnen leidinggevende functies. Daar reageerden sommigen met leidinggevende functies best fel op. Want: wat dan als het fout gaat? Of in tijden van crisis, Jannis? Wat dan? Hoe geef je daar dan handen en voeten aan?

Wat ben je aan het doen? Afleiding van wat we eigenlijk zouden willen doen gebeurt vaak in een split-second. En blijkbaar honderden keren op een dag. Elke opmerking of gedachte en elk geluid dat je hoort wil onze aandacht trekken en zal je uit je concentratie halen. Dat geldt voor iedereen. Ook wanneer je, net als ik, denkt dat je goed bent in multitasken. 

De afgelopen maand kwam het in een gesprek met een mentor bij mij binnen. ‘Jannis is de CPO in 90% van de gevallen.’ Voor mijzelf, binnen mijn gezin, mijn bedrijf, voor opdrachtgevers. ‘Jannis de CPO.’ CPO staat voor Chef Probleem-Oplosser. Comfortabel geworden buiten de comfort, in ongemakkelijke situaties bij het aangaan en fixen van uitdagingen. Niet echt comfortabel natuurlijk… maar nodig. En eerlijk, we hebben het allemaal nodig. CPO’s in onze organisaties, teams, vriendenkring, (familie en professionele)relaties, woonplaats en clubs. Sterker nog, ik denk dat veel organisaties (commercieel en ideëel) het bestaansrecht hebben, juist omdat ze problemen kunnen oplossen voor de ander.

Wat blijkt? Onbewust willen we allemaal van betekenis zijn, van toegevoegde waarde zijn, onderdeel van een groter geheel zijn. En niet voor niets, want iets goeds doen voor een ander, voor de ander klaarstaan, de ander helpen, heeft een groot effect. Volgens verschillende onderzoeken zorgt die houding ook voor een groot aandeel in ons geluksgevoel. Wanneer wij niet alleen onszelf zien of onszelf het belangrijkste vinden, maar juist meer begaan zijn met de ander of een noodzaak die we zien, dan draagt dit bij aan de verrijking van ons leven. Die dienende houding verrijkt het leven van de ander. En daarbij ook die van jezelf.

De eerste maand van het jaar zit erop. Volgens onderzoek staan komende week de meeste (goede) voornemens inmiddels weer op een laag pitje. We nemen ons vaak dingen voor en komen er uiteindelijk niet aan toe om het te doen. Je kan het wel uitschreeuwen, we hebben er vaak de kracht niet voor. De focus niet of de discipline.

Half vol of half leeg? Ik probeer mezelf en anderen te blijven stimuleren naar het halfvolle glas te kijken, optimistisch te blijven, kansen en mogelijkheden te blijven zien. Ook al is dat in de praktijk soms best een uitdaging.

‘Pap, ik wil graag ondernemer worden’, zeiden mijn oudste dochters twee jaar geleden, toen ze twaalf en veertien waren. Als ondernemer was ik natuurlijk gelijk enthousiast en vroeg ik wat ze wilden gaan doen. De oudste herhaalde haar woorden: ‘Ik word ondernemer.’ Ik vertelde dat ondernemer niet is wat je bent; het is wat je doet. Een paar weken later vroeg ik er weer eens naar. Benieuwd naar wat ze wilden gaan doen. Ze hadden er goed over nagedacht: ‘Ik wil iets met haarelastieken gaan doen.’