Eind 2020 deelde ik mijn blog ‘Breaking dad’: maatschappelijke ontvadering. Mama mia, daar kreeg ik veel reacties op. En nog steeds. Veel mensen schreven me over hun eigen vader. Het raakte me hoe vaak daarin sprake was van verdriet over het ontbreken van een vaderfiguur of over een liefdeloze, egoïstische of gewelddadige vader. Terwijl iedereen als kind juist liefde, bevestiging en bescherming zo hard nodig heeft.

Merk jij het ook? De jaarwisseling en de eerste weken van het jaar liggen achter ons en voor ons ligt een heel jaar met kansen en goede voornemens. Ook nog steeds zijn daar de ontwikkelingen die van invloed zijn op organisaties, teams, gezinnen en op ons zelf. Er hangt een gelaten, soms terneergeslagen stemming in het land. Ik hoor deze geluiden op verschillende plekken. En ik merk dat ik dat lastig vind. Zijn we met z’n allen moedeloos? Onverschillig of zelfs cynisch geworden? Gesprekken met ondernemers, familie, vrienden en collega’s blinken niet altijd uit in enthousiasme en levenslust. De toch wel ongezonde sfeer in de samenleving maakt het ons niet makkelijker.

Leiderschap; nogal een buzzword vandaag de dag. Leiderschaps-coaches schieten als paddestoelen uit de grond. Het is ook zo’n woord waar je gevoelsmatig wel ideeën bij hebt, maar waarvan het lastig is om te formuleren wat het precies is. Eerder schreef ik over de toegevoegde waarde van dienen, zeker binnen leidinggevende functies. Daar reageerden sommigen met leidinggevende functies best fel op. Want: wat dan als het fout gaat? Of in tijden van crisis, Jannis? Wat dan? Hoe geef je daar dan handen en voeten aan?

‘Jannis, vind je het ook leuk wat je doet?’ of ’Had je een leuke meeting?’ Het valt mij op dat ik die vraag best vaak krijg. “Je hebt heel verschillende uitdagingen, ik weet niet of ik dat leuk zou vinden”. "Had je een leuke dag?". Leuk? Ik vind het best een lastige vraag. Want wat is leuk? Is leuk belangrijk, het hoogst haalbare in wat ik doe? Is leuk waar ik naar streef in mijn leven? Wat zegt het als ik het niet leuk vind? Is het dan niet goed?

Wat ben je aan het doen? Afleiding van wat we eigenlijk zouden willen doen gebeurt vaak in een split-second. En blijkbaar honderden keren op een dag. Elke opmerking of gedachte en elk geluid dat je hoort wil onze aandacht trekken en zal je uit je concentratie halen. Dat geldt voor iedereen. Ook wanneer je, net als ik, denkt dat je goed bent in multitasken. 

Ik ben een veerkrachtige, gezonde kerel. Rationeel wist ik ongetwijfeld dat ik – zelfs ik - een grens had, maar die lag nog heel ver weg. Totdat ik er in 2015 toch keihard tegenaan liep: de grens. Een burn-out. Opgebrand dus. Dat was ineens heel dichtbij en verre van abstract. Ineens geen enkele reserve meer waar ik uit kon putten om nog een dagje vol te houden. (* NB. onderaan deze blog beschrijf ik het verschil tussen burn-out, overspannenheid en depressie).